Kto Cię znał, ten wie, że śladów dobra jakie pozostawiło Twe życie nietrudno się doszukać w wielu miejscach naszego regionu,  a przede wszystkim w nas samych. Zawsze Byłaś wierna maksymie, którą wyznawałaś że: ,,Człowiek sam przez się jest niczym i wart jest ani mniej, ani więcej tylko tyle, ile warta jest jego praca i jej uczciwe wykonywanie w uczciwym celu”.

 Tak trudno uwierzyć, że Ciebie już nie ma, że nie obdarzysz nas swoim łagodnym, delikatnym i spokojnym uśmiechem, bo przecież Byłaś zawsze uśmiechnięta i życzliwa. Skromna, pełna taktu i wewnętrznego ciepła. Optymistycznie nastawiona do świata i ludzi. Kochałaś pracować i żyć, bawić się i bawić innych swym towarzystwem. Zarażałaś uczniów miłością do tańca i sztuki, chęcią do rozwijania pasji i stawiania nowych wyzwań. Fascynowałaś nie tylko młodzież  dokładnością, obowiązkowością i charakterem, postawą życiową i pogodą ducha.  Nawet wtedy, kiedy borykałaś się ze swoją chorobą pojawiał się  upór, żeby powstać i znów iść i dojść do wyznaczonego Sobie celu.
Dziękujemy za każdy Twój gest  koleżeństwa, życzliwości, bo nigdy nie było w Tobie niczego sztucznego, nienaturalnego, fałszywego.
 Żyłaś skromnie w piękny i szlachetny sposób, w przyjaźni z innymi. Szanowałaś i ceniłaś innych. Wydobywałaś z innych to, co dobre.
Odcisnęłaś piętno na wielu swoich uczniach i ich rodzicach oraz kolegach i znajomych. Zawsze miałaś czas by wysłuchać, doradzić. Zawsze gotowa by pomóc.

 Niech dobro, jakie wyświadczałaś swym życiem innym, na zawsze pozostanie w naszej pamięci.

Powtórzmy za ks. Janem Twardowskim:
    ,, Nie umiera ten, kto trwa w pamięci innych”

My będziemy o Tobie Elu pamiętać!!!

 „Śmierć jest nie tyle końcem życia, co nowym początkiem”  do którego Wszyscy zmierzamy.

Pogrążonej w bólu Rodzinie, składamy szczere wyrazy współczucia, łącząc się  w żalu i żałobie.
Dyrekcja,  Grono Pedagogiczne, pracownicy administracji i obsługi, emerytowani nauczyciele i pracownicy szkoły oraz absolwenci  ZSRCKU w Przemystce